Muzeum Azji i Pacyfiku oraz Klub Laurazja zapraszają na spotkanie "(OD)ZYSKAĆ CIAŁO - OD PROPAGANDOWYCH WIZERUNKÓW KOBIET W KULTURZE IRANU PO ROKU 1979 DO AUTOEKSPRESJI ARTYSTEK MŁODEGO POKOLENIA", z udziałem iranistki Aleksandry Szymczyk. Spotkanie w ramach cyklu "Współczesna kultura Iranu".
www.laurazja.pl
Czwartek 5.03.2015, godz. 18.00
Muzeum Azji i Pacyfiku, ul. Solec 24, Warszawa.
Wstęp 9 zł.
Po Rewolucji w 1978/79 r. na fali tworzenia nowej rzeczywistości społecznej odebrano kobietom w Iranie nie tylko szereg praw, lecz również swobodę autoekspresji. Wkrótce zaczął obowiązywać jeden, propagowany przez nowe władze wzorzec oparty na wyobrażeniach pobożnych kobiet z rodziny Proroka. Ciała Iranek zostały... wypchnięte z przestrzeni publicznej poprzez nakaz przestrzegania hedżabu. Zniknęły też niemalże zupełnie ze sztuk plastycznych, zastąpione zaczerpniętymi z szyickiej tradycji fantazmatami wpisującymi się w politykę nowych władz.
Od kilku lat w Iranie zaobserwować można dynamiczne zmiany obyczajowe, a co za tym idzie również gotowość artystek do podjęcia wyzwania i zmierzenia się z wzorcami, na których zostały wychowane.
Celowo koncentruję się na twórczości młodego pokolenia, gdyż to ono jest papierkiem lakmusowym sukcesu Rewolucji. Celowo też skupiam się na sztuce kobiet, bo to one uczone były swoje ciała z jednej strony wypierać, z drugiej zaś przesadnie na nie uważać. Przy uwzględnieniu wielości funkcji, jakie może pełnić hedżabprzyglądam się wizerunkom kobiet w sztuce propagandowej, tworzonej głównie przez mężczyzn i zestawiam je z pracami współczesnych irańskich artystek młodego pokolenia, które poprzez sztukę odzyskują swoje ciała: kwestionują zastane wzorce, krytykują tabuizację cielesności lub też stawiają ważne pytania o tożsamość.
Organizacja: Krzysztof Śliwiński, dokumentalista MAiP
www.laurazja.pl
Czwartek 5.03.2015, godz. 18.00
Muzeum Azji i Pacyfiku, ul. Solec 24, Warszawa.
Wstęp 9 zł.
Po Rewolucji w 1978/79 r. na fali tworzenia nowej rzeczywistości społecznej odebrano kobietom w Iranie nie tylko szereg praw, lecz również swobodę autoekspresji. Wkrótce zaczął obowiązywać jeden, propagowany przez nowe władze wzorzec oparty na wyobrażeniach pobożnych kobiet z rodziny Proroka. Ciała Iranek zostały... wypchnięte z przestrzeni publicznej poprzez nakaz przestrzegania hedżabu. Zniknęły też niemalże zupełnie ze sztuk plastycznych, zastąpione zaczerpniętymi z szyickiej tradycji fantazmatami wpisującymi się w politykę nowych władz.
Od kilku lat w Iranie zaobserwować można dynamiczne zmiany obyczajowe, a co za tym idzie również gotowość artystek do podjęcia wyzwania i zmierzenia się z wzorcami, na których zostały wychowane.
Celowo koncentruję się na twórczości młodego pokolenia, gdyż to ono jest papierkiem lakmusowym sukcesu Rewolucji. Celowo też skupiam się na sztuce kobiet, bo to one uczone były swoje ciała z jednej strony wypierać, z drugiej zaś przesadnie na nie uważać. Przy uwzględnieniu wielości funkcji, jakie może pełnić hedżabprzyglądam się wizerunkom kobiet w sztuce propagandowej, tworzonej głównie przez mężczyzn i zestawiam je z pracami współczesnych irańskich artystek młodego pokolenia, które poprzez sztukę odzyskują swoje ciała: kwestionują zastane wzorce, krytykują tabuizację cielesności lub też stawiają ważne pytania o tożsamość.
Organizacja: Krzysztof Śliwiński, dokumentalista MAiP
